Op een zonnige voorjaarsdag besloot ik om met een omweg naar Nijmegen te lopen om mijn nieuwe wandelschoenen op te halen. Maar die omweg liep behoorlijk uit de hand.
Heerlijk lenteachtig wandelweer
Genietend van de fluitende vogels, de bloesembomen, het jonge groen en de voorjaarbloeiers liep ik mijn favoriete rondje van 10 km door de Ooijpolder. Een vriendin appte mij vanaf haar werkplek en ik stuurde haar jaloersmakende foto’s van mijn wandeling. Daarna stak ik de telefoon weer in de binnenzak van mijn jas (dacht ik).
Een paar kilometer verder besloot ik om weer een jaloersmakende foto te maken en toen voelde ik dat de telefoon niet in mijn binnenzak zat. Enigszins in paniek doorzocht ik mijn jaszakken en mijn rugzak maar: geen telefoon. Hoe kon dat nou? Zoekend liep ik het slingerende pad terug en daarna nog een paar keer……
Terwijl ik mijn jaszakken en mijn rugzak voor zoveelste keer aan het doorzoeken was, kwam een andere wandelaarster naar me toegelopen. Ze vroeg zich af waarom ik midden in de polder mijn rugzak leeg stond te halen. Ze vroeg of ze me even zou bellen. Goed idee! Mijn telefoon stond op trillen, maar misschien zou ik het trillen toch nog kunnen horen. Ze belde, maar helaas hoorden we niks. Ze stelde voor mij te blijven bellen, terwijl ik het gebied bleef doorzoeken.
Briljant idee
Na een uur heen en weer lopen, was ik het zat. Het was hopeloos. Plotseling kreeg ik een briljant idee: mijn dochter kan op haar telefoon zien waar mijn telefoon is. Opgelucht sprak ik een voorbijgangster aan. Zij wilde wel even het telefoonnummer van mijn dochter opzoeken en bellen! Dochterlief was heel snel van begrip en zag dat de telefoon zich ergens tussen de dijk en de Waal bevond. Het goede nieuws was: de telefoon bewoog niet. Ze zou zo snel mogelijk naar me toekomen om te helpen zoeken.
Ik besloot om tijdens het wachten toch maar weer verder te gaan zoeken. Voor zoveelste keer liep ik terug en staarde naar de grond bij de plek waar ik dacht dat ik de laatste foto’s had gemaakt. Ik dacht voor de tweede keer ‘daar ligt-tie’ maar het was een stuk zwart hout. Ik was inmiddels doodmoe toen ik ineens iets hoorde…. Op de plek van het geluid zag ik in de modder het scherm van mijn telefoon oplichten. Wat een opluchting was dat!! Op het scherm zag ik ‘21 oproepen gemist’ staan. De wandelaarster was me zoals beloofd blijven bellen. Ik heb haar meteen teruggebeld om haar te bedanken!
De nieuwe wandelschoenen
Inmiddels was ik zes uur aan het lopen. Ik besloot om toch nog ‘even’ door te lopen om mijn nieuwe wandelschoenen op te halen. In de winkel trok ik de nieuwe schoenen aan, terwijl ik de winkelier vertelde over mijn avontuur. Ik keek hem tevreden aan zei dat deze schoenen veel lekkerder zaten dan de oude. De winkelier lachte en zei dat alle schoenen na zo’n wandeling waarschijnlijk wel lekkerder zouden zitten. Hij had een punt!
Gelukkig niet de leeftijd
De volgende ochtend appte dochterlief om te informeren of ik blij was dat ik mijn telefoon weer had. Ik antwoordde bevestigend, maar zei er maar niet bij hoe moe ik was. Ik was verbaasd over die vermoeidheid, want ik wandel heel veel. Misschien dat mijn de leeftijd mee begon te spelen?
Een paar dagen later volgde ik op de Landelijke Contactdag van de Vereniging OOG in OOG de workshop over vermoeidheid en het kijken met één oog. Daar realiseerde ik me dat het niet mijn toenemende leeftijd was waardoor ik zo moe was. Het kwam door het zoeken met één oog. Voor de tweede keer die week was ik enorm opgelucht!
Anita Hol-Bubeck
