Mussekieke
Op de dijk langs de Waal zitten een paar vogelaars door hun verrekijkers, telescopen en fotoapparatuur over het water te turen. Ik sluit me aan bij het groepje. Een van hen zegt dat hij mij al lang niet meer heeft gezien en vraagt hoe het met mij gaat. “Naar omstandigheden goed”, zeg ik.
Vogels kijken was een gemeenschappelijke hobby van mijn man en ik. We werden gekscherend ‘de Mussekiekers’ genoemd. Nijmeegs voor vogels kijken. (Voor niet-vogelaars zijn alle vogels Mussen en in Nijmegen ‘Musse’ zonder ‘n’ en het Nijmeegse woord voor kijken is ‘kieke’ ook zonder ‘n’.) Na het overlijden van mijn man en tegelijkertijd het verlies van één oog maakte dat ik er wat moeite mee had om te gaan ‘Mussekieke’.
Mono-kijker
Met het ene blote oog is het lastig om de -vaak kleine en wiebelige – vogels waar te nemen in mijn kleine blikveld. Tijdens het wandelen ben ik wel vogels blijven zoeken maar het ging moeizamer. Mijn gewone dubbele verrekijker -die 10x vergoot en een hoge lichtopbrengst heeft- kreeg ik niet goed ingesteld voor mijn ene oog. Na maanden tobben kwam ik toevallig een advertentie tegen van een mono-kijker (éénoog-kijker) met dezelfde sterkte als mijn dubbele verrekijker. Ik ben meteen naar de winkel gegaan, heb de kijker uitgeprobeerd en gekocht! Ik werd daar zo blij van. Ik kan er supergoed mee overweg en in het beperkte gezichtsveld haarscherp mee zien en er de kleinste vogels mee spotten.
Vogelaars onder elkaar
De vogelaars op de dijk kijken verwonderd naar mijn mono-kijker en vragen of het een telescoop is. Ik leg uit dat het geen telescoop is maar wel een hele goede mono-kijker is en ik vertel waarom ik die gekocht heb. Ze willen er allemaal even doorheen ‘kieke’ en ze snappen heel goed dat ik er blij mee ben, want géén vogels meer kunnen kijken lijkt ze echt héél erg. We praten nog wat over de soorten verrekijkers en telescopen, over excursies van de vogelwerkgroep in de regio en over een vogelcursus die de vogelwerkgroep jaarlijks verzorgd in de regio. Ik vraag me hardop af of die cursus ook iets voor mij is.
Ondertussen dat we praten blijven we kijken naar de vele vogels die foerageren in en langs de rand van het water onder aan de dijk. Ik wijs de ene na de andere vogel aan en noem daarbij de naam van de diverse soorten vogels. De namen komen als vanzelf allemaal weer naar boven en ik word steeds enthousiaster! Vogelaars zijn over het algemeen rustige en serieuze mensen en ik kijk dus verbaasd om me heen als ik merk dat de vogelaars mij lachend staan aan te kijken. Een van hen verwoord wat ze denken. Ik word wat verlegen van wat hij zegt: “Die vogelcursus hoef jij niet te volgen, die moet je zelf gaan geven. Je kunt héél goed ‘Musse-kieke’ en docent ben je al.” Een groter compliment hadden ze me niet kunnen geven!
Deze column is geschreven door Anita Hol-Bubeck
Wil je onze digitale nieuwsbrief ontvangen?
Schrijf je hier in voor onze maandelijkse Online nieuwsbrief
