Eline was nog geen twee toen ze in beide ogen tumoren bleek te hebben. Het was het begin van een heftige periode. Haar moeder Erica blikt terug. ‘Het is zo knap wat ze tegenwoordig kunnen.’

Ze wreef de hele tijd met haar vuistjes in beide ogen, en gilde heel hard. Daarmee begon het zeven jaar geleden, vertelt Elines moeder Erica. ‘Ze had ook koorts en moest veel overgeven. En omdat ze nog geen theelepel ORS binnenhield, werd ze in het ziekenhuis opgenomen.’

In het ziekenhuis begon Eline gelukkig weer te drinken, dus mocht ze een dag later al naar huis. De artsen dachten aan een virus. Haar linkeroog was wel opvallend dik, maar ook dat kwam waarschijnlijk door het virus.

Twee dagen later, het was inmiddels vrijdagavond, viel het op dat Elines linkeroog er vreemd uitzag: ‘Net een kattenoog, de pupil was wijd open,’ vertelt Erica. ‘En het oogwit was gelig. Ik dacht: hier klopt iets niet.’

Ze belde de huisartsenpost en mocht meteen langskomen. ‘De dienstdoende arts vertrouwde het ook niet en belde een oogarts. Die zei dat we de volgende dag naar het ziekenhuis moesten komen.’

Zo zaten Erica en haar man op zaterdagochtend in het Amsterdam UMC. En vanaf dat moment ging het razendsnel: een echo, een MRI-scan, een diagnose. Eline had geen virus of ontsteking. Ze had oogkanker. Ze was op dat moment een jaar en vier maanden oud.

Lees het ervaringsverhaal verder op de site van het Oogfonds.