Ik heb een man en twee volwassen zoons. In het dagelijks leven ben ik leerkracht op de basisschool, een prachtig beroep dat mij veel energie geeft. Inmiddels ben ik 49. Sinds 12 jaar draag ik een oogprothese. Het zicht in dat oog is ‘nul’ en ik mis nu ook de bewegingen van links.
Hoe het gebeurde
Toen ik twee jaar oud was heb ik tijdens het spelen een klap gehad met een stoelpootje op mijn linkeroog. Na een aantal operaties was mijn zicht nog maar 25% en was de blauwe iris verwijderd. Mijn oog zag eruit als de maan, zwart met wat witte flarden. Rond mijn 21e heb ik nog twee operaties ondergaan aan mijn netvlies waardoor het zicht nog maar 2% was. In deze tijd ben ik begonnen met mountainbiken. Ik was nog jong en zag niet zoveel gevaar.
Goed getraind in ‘kijken’
Ik denk dat ik dank zij het mountainbiken goed getraind ben in ‘kijken’. Je speurt continu het pad af op boomwortels en hoogteverschil in ondergrond. Tijdens het afdalen neem ik niet zoveel risico, ik ben me goed bewust van de gevaren doordat het dieptezien toch verminderd is. Mountainbiken is een spannende sport waar je een enorme kick van krijgt. Onlangs ben ik ook begonnen met tennisles. Eigenlijk mocht dit niet van de oogarts omdat die veel te bang is dat er iets met mijn goede oog gebeurt. Ik vind het geluid van het tennissen mooi, de sport en daarnaast het sociale element. Ik heb een goede veiligheidsbril gekocht en heb mijn eerste drie lessen gehad. Het is best wennen omdat ik met één oog zie, maar het gaat steeds beter! Eigenlijk zie ik best wel goed. Ik zie vaak beter dan de rest. Ik ben erg gericht op slangen zoeken, hagedissen, hazelwormen en vogels kijken. Ik merk dat ik anders kijk en dat anderen gewoon niets zien. In mijn vrije tijd ben ik ook vaak op pad met mijn natuurclubje voor de kinderen: De Aardmannetjes. Buiten zijn met dieren, kinderen en in de natuur zijn, daar voel ik me het allerfijnste bij en ben ik helemaal in mijn element.
Jaarlijks een spreekbeurt
Ik geef op school ook altijd aan het begin van ieder schooljaar een spreekbeurt over mijn kunstoog. Ieder jaar is het weer voor de nieuwe kinderen spannend hoe ik eruit zie en willen ze meer weten over mijn kunstoog. Na 1 of 2 weken van het begin van het schooljaar – als de kinderen me net een beetje kennen – houd ik dan de spreekbeurt. Dit jaar draaide ik ook de slideshow van de website van Vereniging OOG in OOG op de achtergrond mee. Op een van de foto’s sta ik met mijn mountainbike. Daarna kwam de foto met de mevrouw met kindje weer en dan kwamen de mevrouw met de gitaar en vervolgens mijn foto weer voorbij. En dan riepen de kinderen steeds: “Jaaa, daar is ze weer!” en dan allemaal klappen. Met gymles geef ik ook een paar oefeningen op met een ooglapje en een tennisbal. De kinderen kunnen dan zelf ondergaan hoe het is om met een oog te zien en te sporten. Dubbel pret! In het dagelijkse leven vind ik alleen autorijden niet leuk, ik heb mijn rijbewijs wel gehaald toen ik nog 25% zag, maar ik vind het niet fijn om te doen. Geef mij maar een fiets. Het verkeer is wel mijn grootste zorg.
