Oeps vergeten…
Na een lange lockdownperiode mocht ik eindelijk weer ‘live’ een cursus op locatie verzorgen. Ik had er helemaal zin in. Voordat ik ’s morgens vroeg op pad ging checkte ik nog even of ik alles bij me had: de juiste presentatie op de laptop, het lesmateriaal in mijn tas, mijn sleutels, mijn jas, de tas zelf en natuurlijk mijn telefoon! Om 6.00 uur precies stapte ik in de auto.
Op pad
De reis begon goed. Mijn uitrit verlaten om in te voegen in de gebruikelijke file voor mijn huis is altijd wat lastig, maar een oplettende automobilist liet mij er spontaan tussen. De verkeerslichten op de route stad uitwaarts werden spontaan groen. Zo reed ik vlot Nijmegen uit, de Waalbrug over en de snelweg op. Zo’n 5 km verderop begon mij een gevoel te bekruipen dat ik iets vergeten was. 
Ik dacht na over wat dat dan kan zijn? Ik krabbelde over mijn rechterwang… Toen voelde ik wat ik was vergeten: mijn epithese! Die lag nog thuis in de badkamer in een speciaal bakje. Ik had wel een ooglapje in mijn tas, maar nee, dat wilde ik toch niet de hele dag dragen. Er was maar één oplossing: de eerstvolgende afrit afslaan en weer terug naar huis om de epithese in te doen. Ik houd altijd voor de zekerheid wat extra reistijd aan, dus het moest lukken.
Weer op pad
Om 6.30 uur verliet ik voor de tweede keer mijn huis en stapte in de auto. Maar, daar waar het een half uurtje eerder allemaal zo vlot verliep, zat het nu allemaal tegen. Pas na een dreigende blik mijnerzijds gaf een medeweggebruiker mij de ruimte om in te voegen. Tergend langzaam reed ik van rood verkeerslicht naar het volgende rode verkeerslicht om de stad Nijmegen weer uit te rijden, de Waalbrug over en de snelweg weer op.
Niet de eerste keer
Het was niet de eerste keer dat ik de epithese vergat in te doen. Onlangs kwam een vriendin mij ophalen voor een wandeling. Ik deed de voordeur open en zei “Ik moet even mijn schoenen aandoen,” waarop ze heel laconiek reageerde: “Misschien moet je ook nog even iets anders aandoen!” En mijn buurvrouw zei tijdens een wandeling “Waarom heb je vandaag eigenlijk jouw epithese niet in?” We hadden er al 5 km opzitten, maar het was haar ook niet eerder opgevallen dat ik hem niet inhad. Toen ik deze voorvallen aan mijn broer en zoon vertelde, zei mijn broer doodleuk: “Dat is heel goed, want dan ben je daar dus ook niet zo mee bezig”. “Misschien moet je bij de voordeur een spiegel ophangen” opperde mijn zoon. Goed plan!
De aankomst
De reis naar de leslocatie verliep uiteindelijk probleemloos en ik arriveerde keurig op tijd. De opdrachtgever begroette me enthousiast. Hij was blij om mij weer ‘live’ te zien en vroeg of ik een goede reis had gehad. Ik dacht aan de kilometers die ik extra gereden had en voelde aan mijn epithese – die keurig op zijn plek zat. Ik vond niet dat ik jokte toen ik zei dat de reis prima was verlopen en dat ik ook blij was dat ik weer live mocht optreden!
Onderweg in de auto grinnikte ik wel bij de gedachte dat ik vast en zeker een onvergetelijk indruk had gemaakt als ik zonder mijn nep-oog op de leslocatie was aangekomen. Die spiegel moest ik nu toch maar eens gaan regelen!
Anita Hol-Bubeck
