Mijn rechteroog werd verwijderd, en sindsdien weet ik niet anders dan dat ik aan die kant blind ben. Toch heb ik altijd een gewoon en vol leven geleid. Als kind werd ik soms gepest, maar nadat ik op school zelf vertelde over mijn oog en wat er was gebeurd, veranderde dat meteen. Kinderen kunnen hard zijn, maar ook heel begripvol als ze weten wat er speelt.
Toen ik moeder wilde worden, vroeg ik me af: ‘Wat als mijn kind dit ook krijgt?’ Die gedachte hield me bezig. Daarom liet ik al vroeg erfelijkheidsonderzoek doen. Gelukkig bleek de kans heel klein.
In 2013 werd onze zoon Jayson geboren. In 2015 volgde de tweeling Dex en Zoë. Maar toen zij 10 maanden oud waren, kregen we het onverwachte nieuws dat ze allebei retinoblastoom hadden. Dat was een enorme klap.
Beiden kregen hun eigen behandeltraject. Uiteindelijk moesten we in januari 2017 afscheid nemen van Dex. Zijn tweelingzusje Zoë doet het gelukkig heel goed en wordt deze zomer alweer 10 jaar.
Ik heb alle kanten van retinoblastoom meegemaakt. Wat ik wil meegeven aan andere ouders: laat je niet verlammen door angst. Er is zoveel dat wél goed gaat en een ‘normaal’ leven kan in vele gevallen gewoon. Vertrouw op jezelf, geniet van de kleine momenten en weet dat je als gezin sterker bent dan je denkt.
