Mieke (35)
“Ik stond aan het net. Er kwam een harde aanvalsbal die ik wilde blokken. Maar de bal schoot via het frame van mijn eigen racket zo in mijn rechteroog. Ik had eerst niet door dat het zo ernstig was. Maar de schade bleek onherroepelijk. Ik heb gelukkig wel nog mijn eigen oog. Je ziet er bijna helemaal niks aan, alleen de pupil is wat vergroot. Het zicht ben ik kwijt, ik heb last van een dode hoek en dieptezien is lastig.
De eerste weken na het ongeluk mocht ik me niet inspannen, hooguit wandelen. Al een week na het ongeluk kwam Rinie me ophalen en dan wandelden we met een rugzakje met ons racket erin naar de tennisbaan. En dan gingen we daar 10 minuutjes simpele ballenoefeningen doen. In het begin sloeg ik tot mijn grote frustratie bijna elke bal mis. Maar al snel ging het steeds beter. Dit herhaalden we een paar keer per week. Ik ben zo blij dat Rinie dat met me wilde doen.
In het begin was ik bang dat er iets met mijn goede oog zou gebeuren. Die angst ben ik gelukkig kwijt. Ik kijk positief naar de toekomst. Daar heeft Vereniging OOG in OOG mij echt goed mee geholpen. Ik zit ook in de Facebookgroep. Daar ben ik direct gaan zoeken naar mensen die ook tennissen. Ik kreeg advies van een meneer die tennist. En toen dacht ik: ‘Dit ga ik gewoon doen!’
Aan het net blijft het spannend, zeker als we een sterke tegenstander hebben. Maar dan ga ik gewoon achter in het veld naast Rinie staan. Dan kan ik zelf bepalen wanneer ik naar voren ga. De tegenstander is daar dan vaak ook een beetje door in verwarring, dus dat is mooi meegenomen. En ik draag nu een sportbril. Ik heb de allerbeste gekocht. Daar kan me niks meer mee gebeuren.
Ik ben echt heel dankbaar en blij dat ik weer kan spelen. Het leven is na het ongeval zeker niet minder waard geworden. Het relativeert en ik ben gezegend met een grote portie veerkracht.”
Rinie (55)
“Je doet wat je kunt om er voor vrienden te zijn in zo’n moeilijke situatie. De eerste week was Mieke heel misselijk en duizelig. Ze heeft echt moeten wennen aan het zien met één oog. Daarna ging het beter.
Die eerste keren sloeg ze vaak over de bal heen. Ik heb ook geprobeerd te tennissen met één oog en dan merk je pas hoe moeilijk dat eigenlijk is. Maar oefening baart kunst. Het ging al snel steeds beter met Mieke’s slag. Vooral ballen die hard komen en waar ze niet te veel over na hoeft te denken gaan goed. Maar juist een simpel balletje is vaak lastig. Dan heeft ze meer moeite met dieptezien. Zeker als de bal aan de kant van het blinde oog komt. En ook als ze moet lopen naar een bal is het moeilijker de afstand in te schatten.
Ik heb echt mega veel respect voor Mieke. Ze is zo positief. Ik heb altijd gedacht dat het haar zou lukken weer lekker te tennissen. Maar ik wist ook dat het lang zou duren. Het is natuurlijk niet niks. De eerste maanden werd ze ook nog wel eens emotioneel op de baan. Dat was het gevoel van onmacht dat het niet lukte. Maar dat werd iedere maand minder. Ik vind het helemaal niet erg dat ze soms over de bal heenslaat. Het maakt mij echt geen bal uit. Ik ben vooral erg kritisch naar mezelf. Voor Mieke heb ik vooral veel respect.”
