De gevolgen waren gruwelijk. Nadat hij met spoed naar het ziekenhuis was vervoerd, bleek dat zijn oog doormidden was geslagen. “Een operatie was direct noodzakelijk. Ik werd van het ziekenhuis in Veldhoven naar het Oogziekenhuis in Rotterdam gebracht. Er werd direct gezegd dat er maar iets van 2 procent kans was dat ik ooit weer met dat oog zou zien. Maar het was niet te redden. Vervolgens heb ik een oogverwijderingsoperatie ondergaan.” Toen ik wakker werd na de operatie kon ik helemaal niks zien. Beide ogen zijn met elkaar verbonden door spieren. De spieren van mijn goede oog waren zo verkrampt, dat ik met links ook niks zag. Gelukkig kwam het zicht na een paar dagen wel terug.” De vriend die Youri met de stick had geraakt, kwam op bezoek in het ziekenhuis. “Hij voelde zich enorm schuldig”, weet Youri nog. “Maar ik was niet boos op hem. Hij heeft het niet expres gedaan.”
Tophandballer
Het herstel verliep voorspoedig, maar toch was het lastig voor Youri. Opeens had hij enorm veel moeite om diepte te zien. Hij schonk drinken naast zijn glas. Of begon al te schrijven terwijl zijn pen nog niet bij het blaadje was. En ook vreesde hij voor zijn grootste passie: handbal. Want hoe kun je nou ooit een tophandballer worden als je maar met één oog kan zien? “Toen ik langzaam weer met handballen mocht beginnen, had ik er heel veel moeite mee”, weet hij nog goed. Het geen diepte kunnen zien maakte het lastig om afstand op de juiste manier in te schatten. Youri kon amper nog ballen vangen en een deel van zijn gezichtsveld was weg. “Het was vreselijk wennen. Ook moest ik van mijn moeder een bril dragen voor de veiligheid. De angst bestond, dat er tijdens het handballen een vinger in mijn goede oog zou komen. In het begin wilde ik die bril niet. Dat maakte het kijken alleen maar nóg moeilijker.” Het was toen, dat de jonge sporter overwoog om te stoppen met handballen. “Ik dacht: ik ga niet met zo’n lelijke bril sporten. Dan stop ik nog liever. Uiteindelijk ben ik hem toch gaan dragen. Mijn moeder had natuurlijk gelijk en ik ben verder gegaan met handballen. Het liefst doe ik die bril nog steeds niet op, maar dan krijg ik ruzie met mijn moeder…” Gelukkig in de eerste plaats voor hemzelf, maar óók voor de handballiefhebbers volgde hij het advies van zijn dierbaren op. “Mijn ouders hebben mij altijd de steun gegeven waar het nodig was. Mijn teamgenoten accepteerden allemaal dat ik een bril op deed tijdens de wedstrijden en de trainingen. Ik ben daar nooit om uitgelachen of belachelijk om gemaakt. Het werd geaccepteerd, vooral omdat het verhaal erachter duidelijk was.”
Dode hoek
Inmiddels speelt de linkshandige speler voor het derde seizoen bij Quintus, dat met de mannen in de eredivisie uitkomt. Ook speelt hij sinds een jaar in Oranje. “Omdat ik nog jong was toen het ongeluk gebeurde, hebben mijn hersenen zich aan kunnen passen aan de nieuwe situatie. Als op oudere leeftijd zoiets gebeurt, is dat waarschijnlijk veel moeilijker. Met handballen moet ik er vooral rekening mee houden dat ik op rechts een flinke dode hoek heb. Het spelletje gaat natuurlijk zo snel dat ik een aanvaller op rechts nog wel eens niet zie. Dat is frustrerend voor mij, maar ook voor het team.” Maar gelukkig heeft Youri voldoende kwaliteiten om dit te compenseren. Hij is heel snel en heeft goede passeerbewegingen.
Grapjes
Youri Schutte volgt overdag de studie tot junior accountmanager aan het Da Vinci College in Dordrecht. Maar het liefst is hij aan het trainen en veel met handballen bezig. Verder speelt het hebben van een oogprothese geen grote rol in zijn leven. Hij wordt er ook niet op aangesproken door mensen die hij niet kent. ”De meeste mensen, die ik het na verloop van tijd vertel, zeggen dat ze dachten dat ik zoiets als een lui oog had. Je denkt zelf altijd dat mensen het zien. Dat maakt me wel eens onzeker. Maar inmiddels weet ik ook dat heel veel mensen daar helemaal niet mee bezig zijn. Mijn vrienden maken ook wel eens een grapje. Iets in de trant van ‘dat zag jij zeker weer niet’. Maar ik kan daar ook wel om lachen. Het raakt me niet.”
Rij-examen
Ook heeft Youri inmiddels zijn rijbewijs gehaald. “Ik heb wel 3 keer rij-examen moeten doen. Maar ik kan niet met zekerheid zeggen of dit door mijn prothese kwam”, zegt hij lachend. “Wel moest ik vooraf kunnen laten zien dat ik ver naar achteren over mijn schouder kon kijken. Om zeker te zijn dat ik de hele verkeerssituatie kon overzien. Bij ieder rij-examen werd dit ook aan de examinatoren verteld, want anders zouden ze mogelijk kunnen denken ‘waarom kijkt die jongen zo overdreven achterom’. Te weinig kijken is niet goed. Maar blijkbaar is te veel over je schouder kijken normaliter ook niet wenselijk.”
Met dank aan Peter Lotman, die eerder een interview met Youri Schutte op www.handbalstartpunt.nl en in het Algemeen Dagblad publiceerde.
