En als dat warempel niet lukt, dan maar een kleurloos kind. Een kind dat opgaat in de meute en meehobbelt met de rest. Dat netjes van de ene naar de andere klas gaat met gemiddelde cijfers en een onopvallende zichtbaarheid.
Het eerste is het ideaalplaatje waar ouders al snel vanaf moeten stappen om vervolgens het tweede te hopen. Want stel je voor dat jouw kind anders is? Dat het wel opvalt, maar niet zoals je zou willen. Een mikpunt van pesterijen in een maatschappij zonder nuances. De zondebok in een veld vol onzekere en om zich heen bijtende wolven.
Vrees
Mijn zoon Milan is zichtbaar anders. Dat wist ik al na 2,5 maand toen de artsen de diagnose retinoblastoom stelden en direct erna zijn oog hadden verwijderd. Hij is nu 8 jaar en is nog niet zo bezig met anders zijn. Ook zijn directe omgeving reageert er nauwelijks op. Af en toe een flauwe opmerking, maar daar blijft het bij. De weelde van groep 4 waar ze nog vooral bezig zijn met hoeveel Pokemon kaarten je hebt en wanneer de nieuwste video van Dutchtuber Job online komt.
Toch vrees ik een beetje voor de tijd die komen gaat. De tijd waarin de verveling toeslaat en kinderen het belangrijker gaan vinden ergens bij te horen. Ten koste van anderen. Van kinderen met een kunstoog bijvoorbeeld. Dan ben je ineens die jongen met dat rare oog en niet meer die jongen die zo lief lacht en het hardste kan fietsen. Je wordt veroordeeld op iets waar je helemaal niks aan kan doen. En waar je keihard voor hebt geleden.
Zegen
Toch slaat die vrees bij mij ook wel eens om naar iets positiefs. Dan denk ik aan die kleurrijke en kleurloze kinderen. Hoe ze door het leven gaan. Zonder weerstand of identiteit. Anders zijn vormt je. Het dwingt je om andere wapens in te zetten. Sneller en beter dan de rest. Wapens die definiëren wie je bent. Milan weet dondersgoed dat hij anders is, omdat hij een kunstoog heeft. Maar hij weet ook dondersgoed dat hij leuk en grappig is. En dat hij daarmee laat zien zoveel meer te zijn dan het slachtoffer van een afwijking in het 13e gen.
Laat ik één ding duidelijk maken: er is geen goed of slecht hier. Ieder kind bewandelt zijn of haar eigen weg. Maar als je na 2,5 maand in je leven al zoiets meemaakt, dan is een deel van de weg al aangelegd. En die is hobbelig. Maar je moet eroverheen. Je hebt geen keus. Behalve dan het beste uit jezelf halen en volle bak genieten. En laat hij daar nu al 8 jaar mee bezig zijn. Wat een zegen.
Jan Burger
