Na deze jarenlange strijd hebben wij als ouders vol angst de eerste stappen in het ‘normale’ leven gezet. Eerst ben je als de dood dat de kanker terugkomt, daarna begint het praktische vormen aan te nemen. Kan hij naar een reguliere basisschool? Kan hij zelf fietsen? Maakt hij makkelijk contact met andere kinderen? Wordt hij gepest? In de behandelperiode gingen we uit zelfbescherming altijd uit van het slechtste scenario. Dan kan het alleen maar meevallen. Hoop is uitgestelde teleurstelling en dat trokken we niet. Het doemdenken pasten we moeiteloos toe op het leven na de kanker.
Milan was het die ons positiviteit heeft bijgebracht. Met elke stap die hij zette, liet hij de mogelijkheden zien. Hij toonde ons dat de wereld niet altijd een poel van verderf is, maar een speeltuin waarin je misschien kunt vallen, maar altijd weer opstaat.
Tot een paar maanden geleden. Toen werd Milan zelf herinnerd aan het litteken dat de kanker heeft achtergelaten, namelijk toen hij de vaccinatie voor kinderen van 9 jaar zou krijgen. Op het moment dat hij bij de arts kwam, raakte hij in paniek. Hij greep zich vast aan een paal en liet niet meer los. De blik in zijn ogen verraadde een diepgewortelde angst die tot dat moment nooit aan de oppervlakte was gekomen.
De plotselinge kwetsbaarheid van onze rasoptimist was even verrassend als pijnlijk. We legden direct de link met de kankerperiode. Het moment liet een open wond na die in de afgelopen jaren geheeld leek. Opnieuw was het Milan die ons in al zijn wijsheid gerust wist te stellen. Hij vertelde daar een week later het volgende over: ‘Bij de prik dacht ik aan het allerergste dat kon gebeuren. Dat was doodgaan. Daarvan werd ik op dat moment heel erg bang en daarom wilde ik het echt niet. Maar later dacht ik: ik heb als baby al zo vaak een prik gehad en ik leef nog steeds. Dan zal het toch wel niet zo erg zijn’.
Een helpende gedachte. Zo noemen ze dit in de wereld van de cognitieve gedragstherapie. Een therapie die Milan nu volgt om hem van zijn prikangst af te helpen. Dat deze manier van denken zo sterk verankerd zit in zijn DNA, is een gave. En voor ons een helpende gedachte voor alles wat wij nog tegen gaan komen.
Jan Burger
