Maar ten koste van wat? Wat neemt een 3 maanden oud jongetje mee uit de strijd tussen leven en dood? Dat wat hem overkomen is, wordt dat zijn referentiekader? Bepaalt het hoe hij zich gaat gedragen? Hoe hij reageert op goed en slecht nieuws? Of kunnen we dit allemaal doorstrepen, omdat hij gewoon nog veel te jong was? Als ouder hoop je natuurlijk op het laatste, maar vrees je het eerste. Hoe jong je ook bent, niemand komt mentaal ongeschonden uit zo’n strijd.
Vorig jaar gaf Milan voor het eerst een inkijkje in zijn hoofd. Mijn vader, de opa van Milan, overleed op 13 oktober aan de gevolgen van kanker na een langdurig ziekbed. Milan was er 100 % van overtuigd dat zijn opa bleef leven. Hij heeft de kanker tenslotte verslagen, dan opa toch zeker ook wel? Hij kon hier makkelijk en luchtig over praten. Kwam wel goed. Toen het met opa steeds slechter ging, werd Milan steeds stiller. Ik weet zeker dat het voor hem heel heftig was om van dichtbij te zien dat zijn overtuiging op dat moment niet meer klopte. Dat zijn sterke en positieve opa verloor van de kanker.
Na zijn dood wil Milan het er niet over hebben. Geen woord. Het noemen van zijn naam is al te veel. Gek genoeg voel ik soms dat hij het opa kwalijk neemt dat hij niet heeft gewonnen. Voor hem is het logisch: ik heb het overleefd, dus dat verwacht ik ook van mijn opa. Hij voelt zich misschien wel in de steek gelaten. Niet alleen door wat er is gebeurd, maar ook door waar hij in gelooft. Kanker is nu ineens verbonden met de dood, niet met het leven.
Misschien zoek ik te veel achter dat jonge brein van mijn zoon. Maar ik zie iemand die worstelt met vragen waar hij nog veel te klein voor is. Vragen die hem overkomen. Zijn antwoord daarop vinden kost tijd en ervaring. Het zit verpakt in hem en zijn ontwikkeling. Ik kan en wil hem niet beschermen voor wat er op zijn pad komt. Ik kan enkel als moreel kompas dienen, als bewaker van alles dat zijn leven zo mooi maakt. Als dat ook maar een klein beetje invloed heeft op zijn antwoord, ben ik een gelukkige vader.
Jan Burger
