Ontmoeting in de mist

/in

Voor het schrijven van een tekst voor mijn werk of voor deze Mono-zien column ben ik altijd op zoek naar inspiratie. Soms haal ik inspiratie uit het lezen van een mooi boek, een voorval uit mijn eigen omgeving of een lekkere wandeling wil ook nog wel eens inspiratie geven. Dit laatste was ook het geval op oudjaarsdag 2019 en dat wat daaruit voortvloeide…

 

Oudjaarsdag 2019

Het was een donkere en vooral heel erg mistige dag. Zelf was ik ook een beetje donker en somber. Ik was supergezellig met mijn (schoon)kinderen op Texel geweest en was weer alleen thuis. Ik sprak mezelf toe en besloot om toch een lekkere wandeling te gaan maken door mijn lievelingsgebied: de prachtige Ooijpolder. In de polder aangekomen vroeg ik me af hoe goed mijn plan was, want het was wel heel erg mistig. Ik kon niet ver kijken en dus maar weinig zien. Het zicht was hooguit 50 tot 100 meter. Ik hoorde wel wat vogels, vooral het gedempte geluid van overvliegende de ganzen, maar ik kon ze niet zien. Af en toe kwam ik een fietser, wat voetgangers en een enkele langzaam rijdende auto tegen, die ineens opdoemende uit de mist. Het had iets mysterieus!

 

Op een verlaten dijkje voelde ik dat de zon achter mij een beetje door de mist tevoorschijn kwam. Op dat moment doemde er een stilstaande auto op. Bij de auto stond een persoon. Dichterbij de auto aangekomen zag ik dat die persoon een vrouw was die foto’s van mij stond te maken. Ik voelde me een beetje opgelaten. De vrouw keek me lachend aan en zei: “Het was zo’n mooi gezicht hoe jij samen met de zon uit de mist tevoorschijn kwam”. Ze liet me de foto’s zien die ze gemaakt had en ik werd er stil van. Wat had ze dat moment prachtig vastgelegd. De fotograaf – Chantal heette ze – vertelde me dat ze in Amerika woonde en voor de feestdagen in Nederland was. We spraken nog even en ze beloofde mij de foto te mailen.

Symbolische foto

Ontmoeting in de mist. Fotografie: Chantal Heijnen – New York

Na een dag of 10 kreeg ik een van de prachtige foto’s toegestuurd vergezeld met een vriendelijke mail. Pas toen ontdekte ik dat Chantal, Chantal Heijnen is, een beroemde Nederlandse fotograaf die in New York woont. Ze maakt prachtige foto’s van mensen op bijzondere plekken over de hele wereld. Ik was al onder de indruk van haar werk, maar nu helemaal. Zij maakt foto’s die veel meer zijn dan een vastgelegd moment.

 

Er schuilt steeds een verhaal achter het vastgelegde beeld. Zonder dat Chantal het wist is de foto die zij van mij maakte voor mij ook meer dan dat ene plaatje op dat moment. De foto vertelt mijn verhaal. De afgelopen jaren liep ik in de mist, zoekend naar de juiste route om de draad van het leven weer op te pakken na het overlijden van mijn man en het verlies van mijn rechteroog. De mist is langzaam opgetrokken, de zon brak af en toe weer door en ik ben letterlijk en figuurlijk mijn levenspad helderder gaan zien. Ik begon in te zien dat ik -ook al was ik alleen en had ik nog maar één oog- een groot deel van mijn oude leven weer op kon pakken. Ik raakte gewend aan de nieuwe situatie, durfde weer auto te rijden, kon weer werken en ging weer leuke dingen doen met de lieve mensen om me heen.

 

Ik kwam niet alleen die dag, maar ik ben de afgelopen jaren uit de mist gekomen. Prachtig zoals Chantal dit in één foto heeft vastgelegd. In mijn bedankmailtje vertelde ik dat Chantal en vroeg haar om toestemming om de foto bij een column -die ik al voelde opborrelen te mogen plaatsen. Chantal antwoordde snel: “Natuurlijk mag je de foto gebruiken voor de column, want het heeft kennelijk zo moeten zijn dat wij elkaar tegen kwamen op die laatste dag van 2019!” Ik ben het maar haar eens, het was een bijzondere en vooral inspirerende ontmoeting!

 

Anita Hol-Bubeck

Mussekieke

/in

Op de dijk langs de Waal zitten een paar vogelaars door hun verrekijkers, telescopen en fotoapparatuur over het water te turen. Ik sluit me aan bij het groepje. Een van hen zegt dat hij mij al lang niet meer heeft gezien en vraagt hoe het met mij gaat. “Naar omstandigheden goed”, zeg ik.

Vogels kijken was een gemeenschappelijke hobby van mijn man en ik. We werden gekscherend ‘de Mussekiekers’ genoemd. Nijmeegs voor vogels kijken. (Voor niet-vogelaars zijn alle vogels Mussen en in Nijmegen ‘Musse’ zonder ‘n’ en het Nijmeegse woord voor kijken is ‘kieke’ ook zonder ‘n’.) Na het overlijden van mijn man en tegelijkertijd het verlies van één oog maakte dat ik er wat moeite mee had om te gaan ‘Mussekieke’.

Mono-kijker

Met het ene blote oog is het lastig om de -vaak kleine en wiebelige – vogels waar te nemen in mijn kleine blikveld. Tijdens het wandelen ben ik wel vogels blijven zoeken maar het ging moeizamer. Mijn gewone dubbele verrekijker -die 10x vergoot en een hoge lichtopbrengst heeft- kreeg ik niet goed ingesteld voor mijn ene oog. Na maanden tobben kwam ik toevallig een advertentie tegen van een mono-kijker (éénoog-­kijker) met dezelfde sterkte als mijn dubbele verrekijker. Ik ben meteen naar de winkel gegaan, heb de kijker uitgeprobeerd en gekocht! Ik werd daar zo blij van. Ik kan er supergoed mee overweg en in het beperkte gezichtsveld haarscherp mee zien en er de kleinste vogels mee spotten.

Vogelaars onder elkaar

De vogelaars op de dijk kijken verwonderd naar mijn mono-kijker en vragen of het een telescoop is. Ik leg uit dat het geen telescoop is maar wel een hele goede mono-kijker is en ik vertel waarom ik die gekocht heb. Ze willen er allemaal even doorheen ‘kieke’ en ze snappen heel goed dat ik er blij mee ben, want géén vogels meer kunnen kijken lijkt ze echt héél erg.  We praten nog wat over de soorten verrekijkers en telescopen, over excursies van de vogelwerkgroep in de regio en over een vogelcursus die de vogelwerkgroep jaarlijks verzorgd in de regio. Ik vraag me hardop af of die cursus ook iets voor mij is.

Ondertussen dat we praten blijven we kijken naar de vele vogels die foerageren in en langs de rand van het water onder aan de dijk. Ik wijs de ene na de andere vogel aan en noem daarbij de naam van de diverse soorten vogels. De namen komen als vanzelf allemaal weer naar boven en ik word steeds enthousiaster! Vogelaars zijn over het algemeen rustige en serieuze mensen en ik kijk dus verbaasd om me heen als ik merk dat de vogelaars mij lachend staan aan te kijken. Een van hen verwoord wat ze denken. Ik word wat verlegen van wat hij zegt: “Die vogelcursus hoef jij niet te volgen, die moet je zelf gaan geven. Je kunt héél goed ‘Musse-kieke’ en docent ben je al.” Een groter compliment hadden ze me niet kunnen geven!

 

Deze column is geschreven door Anita Hol-Bubeck

 

Wil je onze digitale nieuwsbrief ontvangen?

Schrijf je hier in voor onze maandelijkse Online nieuwsbrief

Knipoog

/in

Als docent probeer ik mijn deelnemers altijd bij de les te houden met spraakmakende humorvolle voorbeelden en vooral ook door (oog) contact te maken en te houden met de deelnemers. Ik loop heen en weer voor de groep en kijk dan of alle ogen in de zaal mijn bewegingen volgen. Als een deelnemer niet bij de les is probeer ik haar of zijn blik te vangen en meestal is dat voldoende om die persoon weer actief deel te laten nemen. Bij de volgende dwaling ‘bestraf’ ik die deelnemer vriendelijk met een moeilijke vraag. Dit spel speel ik graag en -al zeg ik het zelf- goed!

Spel spelen

Mijn grootste zorg was dat ik dit spel als éénogige niet meer zou kunnen spelen. Maar dat valt mee. Ik beweeg veel meer en kijk nog beter rond en zie daardoor nog steeds de minder oplettende deelnemers. Misschien gaat het nu wel beter omdat ik er nu veel bewuster mee bezig ben. Tijdens het praten kijk ik zelfs vaak of er tussen de deelnemers mensen bij zijn met één oog.

Sjans?

Tijdens een lezing in een zaal met een grote groep mensen -hoofdzakelijk mannen- merkte ik ineens dat er opvallend veel mannen naar mij knipoogden. Ik werd er een beetje verlegen van. Het leek er op dat ik ‘sjans’ had. Maar na de zoveelste knipoog realiseerde ik me ineens wat er aan de hand was en heb ik echt mijn best moeten doen om niet keihard in de lach te schieten! Mijn epithese-oog kan niet knipperen; het staat altijd open. Mijn enige echt echte oog  knippert wel. Voor de mensen in de zaal is het alsof ik sta te knipogen en dus knipogen ze terug! Géén sjans dus…

Souvenir

/in

Tijdens mijn vakantie zag ik een bamboe houten horloge waar ik op slag verliefd op werd. Een paar dagen later ging ik terug naar de winkel om te kijken of het echte liefde was. Terwijl ik het horloge paste, zag ik dat een oudere dame mee stond te kijken. Ze knikte instemmend en ik besloot het horloge te kopen.  

Buiten bij de winkel ging ik op een bankje ging zitten om mijn aankoop nog eens goed te bewonderen. De vrouw die instemmend stond te knikken in de winkel kwam naar moe toe lopen en vroeg glimlachend of ze bij me mocht komen zitten. Haar vriendelijk uitstraling maakte dat ik zei: ‘Natuurlijk graag zelfs!’ Terwijl ze plaats nam wees ze naar mijn horloge en zei: ‘Dat is een mooi souvenir!’

Dat was het begin van een aangenaam gesprek van ruim een uur. Zij vertelde openhartig over haar leven, over haar werk als onderwijskundige waarvoor ze veel gereisd had en dat ze dat nu niet meer kon. Ze was bijna 80 jaar en minder goed gezond. Ik vertelde haar dat mijn leven de afgelopen jaren erg veranderd is. Dat mijn man is overleden, dat ik een tumor achter mijn oog had en nu nog maar één oog heb en dat ik er goed doorheen gekomen ben. Dat ik erg blij ben dat ik mijn werkzaamheden – in het assurantieonderwijs- weer grotendeels op heb kunnen pakken. Ik vertel dat echt niet zomaar aan iedereen, maar het vertellen ging als vanzelf door de wederzijdse oprechte belangstelling en de gedeelde passie voor het onderwijs.

We wisselden behoorlijk wat ‘privacy gevoelige informatie’ uit. Ik weet zeker dat wij elkaars privacy niet zullen schenden, daar hebben wij geen wetgeving voor nodig. Volgens de nieuwe privacywetgeving (Algemene Verordening Persoonsgegevens AVG) mogen organisaties, bedrijven, stichtingen en verenigingen (zoals de Vereniging OOG in OOG) geen persoonsgegevens opslaan of bewerken tenzij dat noodzakelijk is. Bijvoorbeeld omdat ze ledenadministratie bijhouden. Als de persoonsgegevens worden opgeslagen worden moet dat zorgvuldig gebeuren zodat de privacy van die personen niet geschonden wordt. De AVG geldt niet voor particulieren onderling, maar particulieren horen elkaars privacy ook niet te schenden. Dat zal ik zeker niet doen, maar ik moet wel vaak aan de lieve dame en haar levensverhaal denken als ik kijk hoe laat het is. Het horloge is daardoor een heel bijzonder souvenir!

Moderne techniek

/in

Via mijn telefoon geef ik aan mijn auto het adres door waar ik naar toe moet. Tijdens de autorit vertrouw ik volledig op mijn navigatie en de lampjes in de auto die me waarschuwen als er zich verkeer bevindt in mijn dode hoeken en als ik te dicht op mijn voorganger rijdt.

Bij het inparkeren op de (te) krappe plek in de parkeergarage maak ik dankbaar gebruik van de achteruitrij camera en de bliepende sensoren aan de voor- en achterkant van de auto. Daarna loop ik naar binnen bij het bedrijfsgebouw waar ik een afspraak heb. In de ontvangsthal  sta ik even te wennen aan het felle licht en dan komt er een kleine witte robot op me af ‘gerold’. De robot zegt heel vriendelijk: “Hello, can I help you?” Ik kijk naar het robotmannetje en geef tot mijn eigen verbazing gewoon antwoord! Ik vertel wie ik ben en met wie ik een afspraak heb. Ik mag even plaatsnemen en zal  dan worden opgehaald door de persoon met wie ik de afspraak hebt, zegt het vriendelijke robotmannetje.   

Fictie? Nee hoor, dit gebeurde allemaal echt. Dankzij de moderne techniek kan ik gemakkelijker en veiliger autorijden en hoef ik zelf in het grote bedrijfspand niet te lopen zoeken waar ik moet zijn. Ik vind het helemaal geweldig en ik ben ook benieuwd naar wat er nog meer komt. Ik kijk wel uit naar een 3D geprinte epithese of nog mooier een oog waarmee ik zou kunnen zien?! Wie weet wat de toekomst nog brengt.

Natuurlijk zijn niet alle technische snufjes even functioneel. Soms zijn ze gewoon leuk en ze kunnen ook zorgen voor leuke situaties. Mijn dochter en ik hebben op onze telefoon een app waarmee we van elkaar kunnen zien waar we zijn. Dat is wel functioneel omdat ik dan altijd terug gevonden kan worden als ik tijdens een wandeling in de problemen raak.  Op een zomerse dag in oktober 2018 wandelde ik op het extra brede Waalstand  -door de lage waterstand- toen ik een appje kreeg van mijn dochter. Ze stuurde een schermfoto van haar telefoon waarop stond waar ik op dat moment was met daarbij de quasi verbaasde tekst  ‘Mama, ben je nou echt aan het zwemmen?’