Ontmoeting in de mist
Voor het schrijven van een tekst voor mijn werk of voor deze Mono-zien column ben ik altijd op zoek naar inspiratie. Soms haal ik inspiratie uit het lezen van een mooi boek, een voorval uit mijn eigen omgeving of een lekkere wandeling wil ook nog wel eens inspiratie geven. Dit laatste was ook het geval op oudjaarsdag 2019 en dat wat daaruit voortvloeide…
Oudjaarsdag 2019
Het was een donkere en vooral heel erg mistige dag. Zelf was ik ook een beetje donker en somber. Ik was supergezellig met mijn (schoon)kinderen op Texel geweest en was weer alleen thuis. Ik sprak mezelf toe en besloot om toch een lekkere wandeling te gaan maken door mijn lievelingsgebied: de prachtige Ooijpolder. In de polder aangekomen vroeg ik me af hoe goed mijn plan was, want het was wel heel erg mistig. Ik kon niet ver kijken en dus maar weinig zien. Het zicht was hooguit 50 tot 100 meter. Ik hoorde wel wat vogels, vooral het gedempte geluid van overvliegende de ganzen, maar ik kon ze niet zien. Af en toe kwam ik een fietser, wat voetgangers en een enkele langzaam rijdende auto tegen, die ineens opdoemende uit de mist. Het had iets mysterieus!
Op een verlaten dijkje voelde ik dat de zon achter mij een beetje door de mist tevoorschijn kwam. Op dat moment doemde er een stilstaande auto op. Bij de auto stond een persoon. Dichterbij de auto aangekomen zag ik dat die persoon een vrouw was die foto’s van mij stond te maken. Ik voelde me een beetje opgelaten. De vrouw keek me lachend aan en zei: “Het was zo’n mooi gezicht hoe jij samen met de zon uit de mist tevoorschijn kwam”. Ze liet me de foto’s zien die ze gemaakt had en ik werd er stil van. Wat had ze dat moment prachtig vastgelegd. De fotograaf – Chantal heette ze – vertelde me dat ze in Amerika woonde en voor de feestdagen in Nederland was. We spraken nog even en ze beloofde mij de foto te mailen.
Symbolische foto
Na een dag of 10 kreeg ik een van de prachtige foto’s toegestuurd vergezeld met een vriendelijke mail. Pas toen ontdekte ik dat Chantal, Chantal Heijnen is, een beroemde Nederlandse fotograaf die in New York woont. Ze maakt prachtige foto’s van mensen op bijzondere plekken over de hele wereld. Ik was al onder de indruk van haar werk, maar nu helemaal. Zij maakt foto’s die veel meer zijn dan een vastgelegd moment.
Er schuilt steeds een verhaal achter het vastgelegde beeld. Zonder dat Chantal het wist is de foto die zij van mij maakte voor mij ook meer dan dat ene plaatje op dat moment. De foto vertelt mijn verhaal. De afgelopen jaren liep ik in de mist, zoekend naar de juiste route om de draad van het leven weer op te pakken na het overlijden van mijn man en het verlies van mijn rechteroog. De mist is langzaam opgetrokken, de zon brak af en toe weer door en ik ben letterlijk en figuurlijk mijn levenspad helderder gaan zien. Ik begon in te zien dat ik -ook al was ik alleen en had ik nog maar één oog- een groot deel van mijn oude leven weer op kon pakken. Ik raakte gewend aan de nieuwe situatie, durfde weer auto te rijden, kon weer werken en ging weer leuke dingen doen met de lieve mensen om me heen.
Ik kwam niet alleen die dag, maar ik ben de afgelopen jaren uit de mist gekomen. Prachtig zoals Chantal dit in één foto heeft vastgelegd. In mijn bedankmailtje vertelde ik dat Chantal en vroeg haar om toestemming om de foto bij een column -die ik al voelde opborrelen te mogen plaatsen. Chantal antwoordde snel: “Natuurlijk mag je de foto gebruiken voor de column, want het heeft kennelijk zo moeten zijn dat wij elkaar tegen kwamen op die laatste dag van 2019!” Ik ben het maar haar eens, het was een bijzondere en vooral inspirerende ontmoeting!
Anita Hol-Bubeck