Een lotgenoot blij maken geeft mij energie

Het is voor mij qua werk een druk najaar. Vermoedelijk een inhaal effect na corona. Iedereen wil weer dat ik een cursus kom geven. Ik maak een complete tour door Nederland. Van Alkmaar tot Assen, van Goes tot Hengelo, van Utrecht tot Middelburg. Allemaal erg mooie en leuke opdrachten maar vermoeiend is het wel.

Tussendoor krijg ik ook de vraag of ik vak-artikelen wil schrijven en Vereniging OOG in OOG wil wel graag weer wat columns.

Ondertussen lokt het prachtige nazomerse weer mij naar buiten. Tijdens de lange wandelingen kan ik mooi nadenken over de inhoud van de lessen en schrijfsels.

Praten met een lotgenoot

Midden in deze drukke periode belt Maaike van de Vereniging OOG in OOG of ik zou willen praten met iemand die een paar weken geleden een oogverwijderingsoperatie heeft gehad en binnenkort een epithese krijgt. Hij heeft veel vragen over het zien met één oog en hoe het is om een epithese te dragen.

Qua tijd komt het slecht uit, maar ik wil graag helpen. Indertijd had ik het ook fijn gevonden als ik met iemand had kunnen praten. Ik zeg toe het te willen doen.

Na een paar dagen neemt de lotgenoot per e-mail contact met mij op. Ik beantwoord al veel van de vragen per mail. Het voelt goed om te kunnen helpen.

We maken een afspraak voor een online gesprek. We praten een uur met elkaar. Het is een mooi, boeiend en open gesprek over wat ons als éénogigen zoal bezighoudt. Het wennen aan het zien met één oog, de reacties van mensen op het feit dat je kanker hebt (gehad), het dragen van een pleister over je lege oogkas en het proces van het maken van de epithese.

Herinneringen

Tijdens het gesprek komen er bij mij veel herinneringen naar boven. Veel dingen waar ik niet of nauwelijks meer aan gedacht heb.  De eerste periode van vermoeidheid, je een beetje gedesoriënteerd voelen en liever niet teveel mensen om je heen hebben. Ik vertel dat dat bij mij wel even geduurd heeft, maar dat het langzaamaan beter is geworden. En dat het vermoeide gevoel soms weer terugkomt als ik erg druk ben geweest.

De lotgenoot neemt het als een spons allemaal in zich op en spreekt meerdere malen uit dat hij het heel fijn vindt om te kunnen praten met iemand die weet hoe het echt voelt en is.

Live afspreken is met mijn volle agenda erg lastig, dus mailen we nog een paar keer en we maken ook opnieuw een online afspraak omdat ‘echt’ praten toch handiger is.

We zitten aardig op één lijn over hoe we omgaan met wat ons is overkomen en weer praten we in alle openheid en rust een uur met elkaar.

Dit geeft mij energie

Aan Maaike vertel ik dat het contact met de lotgenoot helemaal goed loopt. Ze zegt: “Als het teveel tijd kost moet je het echt zeggen hoor.” Lachend zeg ik: “Het zal niet altijd zo zijn maar dit lotgenotencontact met de mooie gesprekken en de blijdschap van de lotgenoot kóst mij geen energie, het gééft mij juist energie!” Maaike lacht ook als ze zegt: “Ik voel een column aankomen!”

Nou Maaike, bij deze.