Voor mijn werk kom ik op de meest uiteenlopende plekken. De locatie kan een kantine in Friesland zijn, een vergaderruimte bij een Maastrichts kantoor, een gehuurde ruimte in een Zwols buurthuis of een VIP-ruimte in een voetbalstadion in Heerenveen. Het is iedere keer een verrassing waar ik terecht kom.
Op de dagen dat de leslocatie wat verder weg is, is mijn broer vaak chauffeur en navigeer ik. Een rolverdeling die meestal ook goed werkt. We komen strak op tijd op de locatie, waar ik me rustig kan installeren en een kop koffie kan drinken voor de start van de training. Als de eerste deelnemers binnenkomen, vertrekt mijn broer op de fiets om de omgeving van de leslocatie te verkennen.
Hartje Amsterdam
Een enkel keertje gaat er iets mis, bijvoorbeeld omdat de chauffeur zich verslaapt of omdat de navigator haar werk niet helemaal goed doet. Dan ontstaat er een ouderwets broer-zus gekibbel. Als we bijvoorbeeld verkeerd rijden, roep ik heel laf dat ik nu eenmaal niet zo goed kan zien, omdat ik maar met één oog kijk. Waarop broerlief ijskoud reageert: “Dan moet je juist beter opletten!”
Zo reden we een keer kibbelend in hartje Amsterdam op zoek naar de leslocatie van die dag. Een restaurant op een ark aan het IJ die te bereiken was via het terrein van een broedplaats. Het terrein vonden we wel, maar de boot niet. Na een paar rondjes over het terrein gereden te hebben, besloot ik mijn opdrachtgever te bellen. Die beloofde ons op te komen halen. Binnen 10 minuten zou hij bij ons zijn. Maar binnen 5 minuten was de politie ter plaatse. De agenten wezen ons streng op het bord ‘verboden stil te staan of te parkeren’ naast de auto. We legden uit waarom we daar stonden. Ze wisten ook niet waar die boot moest liggen, maar vermoedelijk ergens rechts achter ons. We mochten even blijven staan wachten, maar zeker niet langer dan 10 minuten. Broer deed poeslief toen hij de begripvolle agenten bedankte en toen ze wegliepen zei hij quasi-chagrijnig maar lachend tegen mij: “Natuurlijk ligt die rot ark rechts van ons, maar dat kun jij met dat ene linkeroog van jou niet zien!” De agenten keken heel argwanend om toen ze mij hoorden lachen.
De schommelende ark gevonden
Op dat moment kwam mijn opdrachtgever aanrijden en hij loodste ons naar de ark die verstopt achter een gebouw lag. Inderdaad aan onze rechterkant. Op de boot aangekomen vertelden we lachend over onze zoektocht en de argwanende agenten. Plotseling werd ik draaierig, duizelig en een beetje misselijk. Het leek op het gevoel dat ik had net na mijn oogverwijderingsoperatie. Geschrokken en verward keek ik om me heen en ik zag dat mijn broer en mijn opdrachtgever zich krampachtig vasthielden. Ik snapte wat er aan de hand was: De ark lag op het water te schommelen.
Broerlief wees op een bordje waarop stond dat je gembertabletten kon slikken of gemberthee kon drinken tegen de misselijkheid. Hij zei met een brede grijns op zijn gezicht: “Veel succes vandaag zus, ik ben blij dat ik ga fietsen”. Hij rende nog net niet toen hij de boot af liep.
Ik had een prima schommelende lesdag en mijn broer maakte een mooie fietstocht van ruim 80 km. Op de terugweg kibbelden we niet, want we waren het er helemaal over eens dat dit echt een van meest bijzondere leslocaties was waar we tot dan toe geweest waren!
Anita Hol-Bubeck
